یک سال از انتشار اولین شماره شفق می‌گذرد. یک سال پیش که این کار را شروع
کردیم خودمان هم فکر نمی‌کردیم یک سال، تقریبا بدون وقفه این کار را ادامه
می‌دهیم. اما کردیم و از این بابت از خودمان راضی هستیم. اما بعد از یک سال
که نگاه می‌کنیم، تاثیری که شفق گذاشته و نقشی که داشته کمتر از آن‌چه
بوده که امید و انتظارش را داشتیم. این واقعیت می‌تواند دلیل یا بهانه
ناامیدی و کناره گرفتن باشد، اما ما فکر می‌کنیم که چاره دیگری نداریم.
همین راه را ادامه می‌دهیم، شاید با تغییراتی با درس گرفتن از آن‌چه در این
یک سال تجربه کردیم. بنای ما در شفق از ابتدا این بود که محدود به اینترنت
نباشیم و حتی‌المقدور مخاطب و زمین بازی اصلی‌مان بیرون اینترنت باشد.
برای همین شکل روزنامه تک‌برگی را انتخاب کردیم. در واقع شفق تهیه می‌شد با
این قصد که پرینت گرفته شود و در اتوبوس و صندوق پستی و روی میز مطب‌ها در
شهر جا گذاشته شود. چقدر این اتفاق افتاد؟ جواب دقیقی نداریم، اما
مشاهداتمان می‌گوید که در بیرون بردن شفق از مانیتورها و رساندنش به خیابان
و خانه‌ها موفق نبوده‌ایم. بخشی از این ناکامی به دلیل سرد شدن کلی فضای
سیاسی و مبارزه در این یک سال و کم‌انگیزه شدن نیروهایی است که در جریان
خیزش مردمی سال ۸۸ به تغییر امید پیدا کرده بودند و حاضر بودند در راه آن
کاری انجام دهند. به باور ما در هر حال راهی جز فعال شدن ما، همه نیروهای
خواهان تغییر، و بالفعل شدن این نیروهای بالقوه وجود ندارد. زمانی می‌گفتیم
جنبشمان آتش زیر خاکستر است که در زمان لازم و با بادی شعله‌ور خواهد شد.
الان این تمثیل اغراق است، اما اگر راهی برای برهم زدن مناسبات کنونی قدرت
در ایران (در عام‌ترین معنای آن) وجود داشته باشد، دمیدن در همین زغال‌های
نیم‌افروخته است. در شماره اول و در همه شماره‌ها نوشتیم که «شفق، جریده
روزهای مبارزه است» و چون مبارزه تمام‌شدنی نیست، شفق هم ادامه خواهد یافت
با این امید که در سال دوم حیاتش بیشتر خوانده شود و بیشتر موثر باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر