«میرحسین موسوی بر اثر عارضه شدید قلبی درگذشت.» اگر خبر این بود چه می‌شد و واکنش‌ها چگونه بود؟ چهره‌ها و جریان‌های سیاسی منفعلی که هجده ماه است کمترین عمل و یا حتی موضعگیری نسبت به مرگ تدریجی میرحسین موسوی و مهدی کروبی در حبس نداشته‌اند و حتی در قبال خبر بستری شدن میرحسین موسوی هم عکس‌العملی نشان نداده‌اند، اگرچه همدست قتل آرام رهبران جنبش سبز نیستند، در حذف آنان از صحنه سیاسی و مرگ جنبش سهیمند.
فایل پی‌دی‌اف برای پرینت گرفتن مناسب‌تر است. آن را از اینجا بردارید.
روشن است از آنانی که فارغ از زندانی بودن دو نامزد پیشین ریاست جمهوریشان برای انتخابات سال آینده آماده می‌شوند انتظاری نمی‌رود. اما همه آن چهره‌ها و جریان‌هایی که در این سه سال کوشیده‌اند هم پایی در جنبش مردمی داشته باشند و هم راه ورود به ساختار فعلی قدرت را برای خود باز نگه دارند، مسئولند که در برابر این واقعه واکنش نشان داده و هزینه فشار بر زندانیان سیاسی و رهبران جنبش سبز را برای حکومت بالا ببرند.
مشخصا شورای هماهنگی راه سبز امید که با بهره‌گیری از اعتبار میرحسین موسوی و مهدی کروبی خود را در جایگاه هماهنگی جنبش سبز نشانده باید پاسخگوی کاهلی خود در مواجهه با این خبر باشد. چرا خبر انتقال موسوی به بیمارستان از طریق وبسایت کلمه یا شورای هماهنگی منتشر نشد؟ چرا این شورا فعالانه به اطلاع‌رسانی در این زمینه دست نزد؟ و چرا این شورا و نیروهای نزدیک به آن تدارک اقدامی عملی در واکنش به این اتفاق را نمی‌بینند؟
شورای هماهنگی راه سبز امید، جریان‌های سیاسی نزدیک به آن و چهره‌های سیاسی امثال خاتمی در این سه سال نشان داده‌اند که کمتر حاضرند به اقدام سیاسی اساسی دست بزنند، چرا که خودآگاه یا ناخودآگاه از به میدان آمدن رقبایی قوی‌تر در چنان شرایطی می‌هراسند و طبعا زیر بار هزینه اقدامی نمی‌روند که از تسلط خود بر آن مطمئن نباشند. همچنین آنان پس از چندین فراخوان راهپیمایی سکوت مفتضح می‌دانند دیگر در موقعیتی قرار ندارند که بتوانند در فضای کنونی مردمی را که می‌خواهد بغض فروخورده‌اش را فریاد بزند به اقدامی دعوت کنند. با این حال رخوت و ناامیدی کنونی، که خود از مسببان چیرگی آن هستند، نافی مسئولیت آنان نیست.
ساکتان باید همین امروز زبان الکنشان را بگشایند، نه فردا و برای نوحه و زاری. همین امروز باید چشم‌های کورشان را برای دیدن بگشایند، نه فردا و برای اشک ریختن. کسانی که دل به دریا نمی‌زنند محکوم به غرق شدن با این کشتی شکسته‌اند، اما ما نه. امیدی به جنبشی از آنان نیست، اما فردایی هست و باید برای زبونی، مصالحه‌گری و عافیت‌طلبی امروز خود پاسخگو باشند.
شفق همه نیروهای مردمی و پیشرو را به اعتراض به وضع زندانی ها و حبس خانگی رهبران جنبش سبز دعوت می کند.
۳ شهریور ۱۳۹۱
بیانیه شفق را بخوانید، پرینت بگیرید و پخش کنید.
فایل پی‌دی‌اف برای پرینت گرفتن مناسب‌تر است. آن را از اینجا بردارید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر