لشکرکشی خشن مذهبی‌های افراطی در پی رنجش از گفتار و کردار دیگران وعکس‌العمل‌های مختلف به آن از توهین و تخریب گرفته تا توجیه و سکوت، پدیده‌های جدیدی در جامعه ما نیستند. اما کجای این دعوای پرهیاهو باید ایستاد؟ ما بر این باوریم که مشکل ما در ایران تنها دخالت مذهب در همه امور نیست. فراموش کردن دیگر مشکلات و با وسواس به نقد مذهب چسبیدن، در آینده منجر به برابری میان فقیر و غنی نمی‌شود، بی‌کاری را ریشه کن نمی‌کند، ناعدالتی میان زن و مرد را بر نمی‌چیند، محیط زیست را پاک نمی‌سازد و جوابی به بسیاری دیگر از مسائل ما نمی‌دهد. اما این به معنی سکوت در برابر سرکوب‌ها و تبعیض‌های مذهبی و قربانی کردن آزادی‌های فردی در برابر تعصبات دینی نیست. همان رویه‌ای که بسیاری از نواندیشان دینی در چنین بزنگاه‌هایی اختیار می‌کنند. آن‌ها فرصت‌طلبانه یا سکوت می‌کنند یا با حرف‌های دوپهلو سعی دارند که هم دل مذهبی‌ها را نشکنند و هم ادعای آزادی بیان داشته باشند. باید در مقابل هر نوع اندیشه صلبی که منجر به تبعیض و سرکوب می‌شود ایستاد؛ چه نابرابری اقتصادی باشد، چه سرکوب مذهبی، چه تبعیض قومی-نژادی و چه تبعیض جنسیتی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر